8 zestig getuigen

Het verhaal van Ilse wordt verteld zoals ze het zélf beleefde. Evenzeer vertellen bevoorrechte getuigen over hún verhaal met Ilse.

Helemaal onderaan deze pagina vind je de volledige lijst van getuigen en een trefwoord dat hun verhaal kenmerkt. Dichte vriendinnen, juffen en leraars, medestanders en medewerkers, familievrienden, politici, mensen uit journalistiek, mensen uit het verenigingsleven. Ieder in haar of zijn eigen woorden. Als je het boek op snee neemt, zie je tussen ieder hoofdstuk de blauwgekleurde pagina’s als laagjes van een lasagne.

Op deze pagina vriendin van het eerste uur Véronique De Meyst. En ook vice-gouverneur van de Nationale Bank van België, voormalig vice-premier en minister van buitenlandse zaken Steven Vanackere.

Véronique De Meyst. Een vaste waarde in mijn leven.

Lieve vriendin,

Vriendinnen en klasgenoten sinds de eerste kleuterklas in Moorsel – steevast naast elkaar op dezelfde schoolbank – tot en met de Retorica in Gijzegem – 15 jaar lang, zonder uitzondering, in dezelfde klas.

Elke woensdagnamiddag samen spelen onder het toeziend oog van mijn moeke Albertine en jouw mémé Wiske.

Samen met mijn ouders naar Spanje in juli.

Samen met jouw moeke & vava naar Nieuwpoort in augustus.

Familieweekends met onze ouders in Coo, in Membre…

Zelfs de autorijschool deden we samen, waar ik – onder jouw goedkeurend oog – Marc, mijn echtgenoot, leerde kennen.

Meer dan 50 jaar was jij een vaste waarde in mijn leven.

En plots moest ik je loslaten voor altijd…

Reeds meer dan een jaar geleden heb ik afscheid genomen van jou, in de St-Martinuskerk Moorsel, waar we samen onze Eerste & Plechtige Communie deden, en we trouw elke zaterdag naar de mis gingen en waar jij – ruim 30 jaar geleden – lector was tijdens onze huwelijksmis.

1 januari, onze verjaardagen… niets is nog wat het was.

Lieve vriendin, blijkbaar was je te lief en te mooi voor deze wereld.

Ilseken, ik zie je graag.

Liefs & rust zacht.

Véronique De Meyst
Vriendin voor het leven

Steven Vanackere. Wie aan politiek wil doen, moet de mensen graag zien.

Iets meer dan zeven jaar geleden kreeg ik een telefoon van Ilse. Het was aan de vooravond van een vergadering van het nationaal politiek bestuur van CD&V. Na een korte, vriendelijke begroeting kwam ze direct ter zake. Ze vroeg of het klopte dat ik kandidaat was om te worden voorgedragen als gecoöpteerd senator. Na mijn bevestiging zei ze: “Dan weet ik genoeg. Dan ben ik zelf geen kandidaat meer, ook al duwen ze me hier in Aalst ferm in de rug. Gij verdient het meer dan ik.” En snel voegde ze er nog aan toe: “Maar weet dat ik voor niemand anders uit de weg zou gaan.”

Politieke meevallers en tegenslagen, Ilse kende er alles van. Maar niets leek haar definitief uit het lood te slaan. In de enkele vriendschappelijke gesprekken die ik met haar had leerde ik dat ze tot die kleine groep politici hoorde die altijd wars bleef van pretentie en misplaatste gevoelens van superioriteit. Op een eetfestijn met haar langs de tafels gaan was een herhalingsles voor mij van datgene wat wijlen minister Jos Chabert af en toe zei: “Wie op een goede manier aan politiek wil doen, moet beginnen met de mensen graag te zien.” Ilse zag de mensen graag, en de mensen zagen haar op hun beurt ook graag. Omdat ze kon lachen, ja, maar ook omdat ze kon luisteren.

Zonder een portie eigenzinnigheid kun je het in het land van Aalst nooit maken, en Ilse was inderdaad eigenzinnig. Maar dat wilde absoluut niet zeggen dat ze niet aandachtig naar goede raad luisterde. Het kwam me altijd voor dat ze maar één voorwaarde stelde om echt serieus naar iemands raad te willen luisteren: ze moest het gevoel hebben dat zo iemand het eerlijk meende, en dat die persoon ook zelf de kilometers zou stappen die pasten bij zijn of haar woorden. Als je in haar ogen zo iemand was, dan kon je bij haar best wel een potje breken, want voor het overige stond ze niet snel met een oordeel over iemand klaar. Dat is een zeldzame kwaliteit in de politiek.

Ze waardeerde vriendschap en trouw. Nadat ze als burgemeester in wat nutteloze en oppervlakkige mediaheisa was terechtgekomen, scheen ze het te appreciëren dat ik als toenmalig federaal minister absoluut wilde ingaan op haar uitnodiging om naar Aalst Carnaval te komen en met haar in de eretribune te komen zitten.

Ilse had panache en charisma, ze stond positief en hoopvol in het leven en ze wilde werken voor een beter leven voor de mensen die aan haar waren toevertrouwd, de zwaksten eerst. Vrouwen zoals Ilse Uyttersprot zijn er te weinig in de Belgische politiek. Ik gedenk haar in vriendschap en met grote eerbied.

Steven Vanackere

Vicegouverneur van de Nationale Bank van België

Voormalig vice-eersteminister en minister van Buitenlandse Zaken

Hierna volgt de lijst van getuigen in het boek, met een korte aanduiding van hun getuigenis.

Véronique De Meyst. Een vaste waarde in mijn leven.

Godelieve De Koninck. Voorjaar 1970.

Paul Stockman. Getuigenis.

Patrick Lateur. Bloemlezing vanuit het land van Dante.

Johan Velghe. 38 jaar later.

Lieve De Pauw. Skivakanties en vakanties aan zee, en zoveel méér.

Louis De Pelsmaeker. Raymond en Ilse.

Fred Van Biesen. Ilse, de oogappel van Raymond en Suzanne.

Mark Van der Poorten. Sterke vastberadenheid, bezorgdheid en zorg.

Raf Suys. Een stempel gedrukt in de stad en de regio.

Maarten Blommaert. Een bijzondere band.

Luc Willems. Een vrouw met klasse, een politica met een sterke overtuiging.

Réginald Moreels. Sociaal talent en professioneel bewustzijn.

Kris Peeters. Een krachtige dame met een prachtige lach.

Eddy Couckuyt. Meer dan 20 jaar compagnon de route.

Stefaan De Clerck. Grenzeloze energie.

Erik Hendrickx. Het campagnebeest in Ilse.

Bart Van den Driessche. Het campagnebeest in Ilse.

Iwein De Koninck. Hechte vriendschap en wederzijds vertrouwen.

Stijn Vermassen. De bende van Ilse.

Geert De Sadeleer. Dienstbetoon dicht bij de mensen.

Ann Van de Steen. Als ik stiekem op je piste loop.

Hans D’Hondt. Gedreven.

Hilde Crevits. Met alle betrokkenen blijven zoeken naar oplossingen.

Patrick Vandevelde. Ilse, een luisterend oor, steeds op zoek naar een oplossing.

Wim Rasschaert. De sterretjes in haar ogen.

Herman Van Rompuy. Een blije Ilse.

Steven Vanackere. Wie aan politiek wil doen, moet de mensen graag zien.

Dylan Casaer. Gecontesteerde brandweerhervorming was volgens de manschappen een verbetering.

Jan Callebaut. HET ILSE CONUNDRUM.

Marianne Thyssen. Respect.

Vicky De Wolf. De stad kan maar leven als het verenigingsleven goed draait.

Filip Van de Winkel. Een steengoede burgermoeder.

Tine De Mey. Zonder Ilse was er vandaag een stuk parking of gewoon een beetje beton.

Vera De Wolf. Ilse geloofde in mensen.

Theo Nsengimana. U hebt het volk verdedigd tot de laatste dag.

Yves De Graeve. 2019 – 2020. Kroniek van een politiek-mediatieke framing.

Hannelore Van de Perre. De enórme contactenlijst van Ilse. Co-creatie als rode draad.

Carla Coen. De sprankelende factor binnen de zovele vriendengroepen.

Mieke De Loor. Toen Ilse in Toerenbiejoekes-kostuum op de Ajuinenworp stond.

Jan Louies. Metjen van het plakkaat van de Losse.

Nicole Ringoir. Geen inspanning was haar te veel.

Chris Baeten “den Baal”. Even het MOETEN aan de kant schuiven.

Alexander De Croo. Vol vuur, vol passie, vol gedrevenheid.

Katrin Blondeel. Tomorrowland.

Marcel Delforge. Smoutebollen op de jaarlijkse dag van het kind.

Tom Vermeir. De enige nog actieve schepen aanwezig.

Frank Van Rymenant. Burgemeester voor iedereen, ook in slechte tijden.

Hans Slagmulder. Club Kaalberg.

Lien Gees. Anderen helpen en toelaten geholpen te worden.

Bart Van Lysebeth. Nooit geschonden vertrouwen.

Vrouw & Maatschappij CD&V Politica Aalst. De Straffe Madammen.

Lynn Callewaert. Eén van onze vrouwelijke CD&V-boegbeelden is niet meer.

Annelies Coessens. “Ik wil dat niet Anneliesje. De dag dat ik zo aan politiek moet doen, stop ik ermee.”

Cindy Franssen. Een volbloed politica, een christendemocrate pur sang.

Inge Vervotte. Ze hield van het leven en van mensen.

Piet Buysse. Zij blééf de leading lady van Aalst.

Joke Schauvliege. Rechtvaardig en rechtuit.

Phaedra Van Keymolen.Met jou in Aalst op stap gaan, was altijd een belevenis.

Jan De Nul. Het onrecht – de verbinding.

Godfried Van de Perre. ‘Ons Ilse’, het kwetsbare pantser.